PARWOWIRUS B19. Zakażenie w ciąży.

Infekcja wywołana przez ludzkiego parwowirusa B19 zazwyczaj obejmuje szeroki wachlarz różnorodnych objawów,  aczkolwiek – jej przebieg jest raczej łagodny. Do zakażenia parwowirusem B19 dochodzi najczęściej drogą kropelkową, a objawy zaczynają pojawiać się po okresie inkubacji wirusa, trwającym od 1 do 3 tygodni. Szczególnie infekcja rozpowszechniona wśród małych dzieci, a wirus jest zazwyczaj przenoszony na nie przez rodziców. Na zakażenie są szczególnie narażone kobiety zajmujące się małymi dziećmi.

Podczas ciąży, szczególnie w I i II trymestrze, infekcja parwowirusem B19 może doprowadzić do zaburzenia rozwoju płodu: anemii, zaburzenia w pracy serca, obrzęku płodu i zaburzenia w rozwoju oraz funkcjonowaniu układu nerwowego. W poważnych przypadkach, zakażenie może doprowadzić do zgonu wewnątrzmacicznego dziecka. W około 30% – 50% przypadków dochodzi do transmisji parwowirusa B19 przez łożysko – od matki do dziecka. Skutkiem wrodzonego zakażenia może być samoistne poronienie, nieimmunologiczny obrzęk płodu, sporadycznie zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatie, wady wrodzone, a nawet śmierć płodu. Z kolei choroba ciężarnej na krótko przed terminem porodu może spowodować wrodzone zakażenie u noworodka połączone z niedokrwistością, małopłytkowość i hipoalbuminemię.

Okres prodromalny zakażenia charakteryzuje się objawami grypopodobnymi: gorączką, mdłościami, bólem głowy oraz bólem mięśni czy katarem oraz ogólnoustrojowym rozbiciem i osłabieniem. 

Główną metodą diagnostyczną do wykrywania zakażenia parwowirusem B19 jest PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy) oraz serologia, czyli wykrywanie przeciwciał IgG i IgM, a materiałem badanym – surowica krwi. W sytuacji nieobecności objawów klinicznych, rzadko udaje się zdiagnozować infekcję parwowirusem B19 na początku rozwoju choroby. W rezultacie, nieleczona infekcja parwowirusem B19 może rozwijać się niepostrzeżenie i prowadzić do poważnych komplikacji. 

Możliwości leczenia tej choroby są niestety ograniczone i zależą w dużej mierze od stanu zdrowia ciężarnej oraz płodu. Wewnątrzmaciczna transfuzja krwi zmniejsza ryzyko śmiertelności płodu. 

Decydujące jest oszacowanie czynników predysponujących do zakażenia parwowirusem B19 i ocenienie objawów wczesnego etapu infekcji, co może pomóc zapobiec rozwojowi infekcji, a tym samym – szkodliwych powikłań związanych z ciężkim przebiegiem choroby.