Chociaż insulinooporność nie jest formalnie zaliczana do kryteriów diagnostycznych PCOS, bardzo często jest ona jedną z cech klinicznych obrazu zespołu policystycznych jajników. Aktywność fizyczna może zarówno łagodzić insulinooporność, ale też stanowić potencjalnie skuteczną interwencję w PCOS, z korzyściami klinicznymi dla pacjentki. Pomimo potencjalnych korzyści, pacjentki borykające się z PCOS często zgłaszają, że nie otrzymały od swojego lekarza (w tym – ginekologa) konkretnej informacji dotyczącej ćwiczeń i aktywności fizycznej, a także skuteczności różnych jej rodzajów.
→ Każda aktywność fizyczna zgodna z wytycznymi populacyjnymi przyniesie korzyści zdrowotne, również pacjentkom z PCOS; w tym kontekście pracownicy ochrony zdrowia powinni doradzać zrównoważoną aktywność fizyczną w oparciu o indywidualne preferencje i cele.
→ Pracownicy ochrony zdrowia powinni zgodnie zachęcać pacjentki z PCOS do aktywności fizycznej, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi populacji ogólnej:
● Wszyscy dorośli powinni podejmować aktywność fizyczną, w myśl zasady: “jakakolwiek aktywność fizyczna jest lepsza niż żadna”.
● Dorośli powinni ograniczyć spędzanie czasu w formie siedzącej (np. siedzenie przed ekranem telewizora itp.). Siedzące czynności najlepiej zastąpić aktywnością fizyczną o dowolnej intensywności – zapewnia to korzyści zdrowotne.
W celu zapobiegania przyrostowi masy ciała i utrzymania zdrowia, osoba dorosła (18 – 64 lata) powinna dążyć do minimum 150 do 300 minut aktywności fizycznej o umiarkowanej intensywności lub 75 do 150 minut intensywnej aktywności aerobowej tygodniowo.
Młodzież powinna dążyć do co najmniej 60 minut ćwiczeń o umiarkowanej lub intensywnej intensywności co najmniej 3x w tygodniu.
Wykazano, że trening interwałowy o wysokiej intensywności był skuteczniejszy w utrzymaniu regularności miesiączek w porównaniu z treningiem ciągłym o średniej intensywności.
Aktywność fizyczna wśród pacjentek z PCOS może skutecznie poprawić stan metabolizmu, płodności oraz jakość życia kobiet. 😊